Tja, wat doe je als Sophie Ter Schure van The Lasses -de kampioene van de vriendelijke briefjes- je een CD stuurt van een kerel met wie ze de jongste tijd een aantal keren het podium deelde ? Als Sophie dat vraagt, dan ga je luisteren, zo simpel is dat. De kerel in kwestie heet Jefferson Hamer, hij woont en werkt in Brooklyn, NY, waar hij al even aan de weg timmert als songschrijver, gitarist en producer en behoorlijk veel gevraagd wordt om mee te spelen op andermans platen. Op die manier bevat zijn portfolio vandaag songs, snaren- en stemmenwerk van Jefferson op bijna dertig platen waarop ook Laura Cortese, Anaïs Mitchell, Sarah Jarosz, Eamon O’Leary, Hannah Read, The Duhks, Joy Kills Sorrow, Session Americana -om slechts die te vermelden- te horen zijn.

Op deze tweede soloplaat leveren de dames Jarosz en Read vocale wederdiensten en wordt Jefferson verder bijgestaan door Jarosz’ bassist Jeff Picker, ook bekend van bij Ricky Skaggs en drummer John Fatum van The Rad Trads als ritmesectie en komen Jim Fitting -ook bij Session Americana- en Alec Spiegelman van Cuddle Magic op respectievelijk harmonica, fluit en klarinet. Dylan Seamus Foley, dé fiddler bij uitstek in de grote Irish Community van de staat NY, liep ook binnen, net als whistler/piper Tim Britton. Da’s een fraai gezelschap, waar je mee aan de slag kunt, als de songs tenminste deugen.

Negen stuks staan er op deze plaat en je kunt die in grote lijnen omschrijven als “road stories”, die figuren beschrijven, die doorgaans aan de rand van de maatschappij leven en werken. Zo volgen “Vagabond”, een verhaal over migratie en ontheemding en “Busker” -met een heel fijn fluitstukje erin- elkaar op de plaat op, twee songs met titels die voor zichzelf spreken, en handelt “Champlain” letterlijk over een liefdesverhaal dat begint aan de boorden van Lake Champlain, dat gigantische meer, dat deels in de States en deels in Canada ligt. Weidser setting voor een love story kun je nauwelijks bedenken. Titelsong “Alameda” -geheel in J.J.Cale-stijl- schildert een pijnlijk mooi portret van door droogte, werkloosheid en eenzaamheid getekende stadjes in de onherbergzame delen van Californië en het leukste aan de song is dat je nooit te weten komt of-ie nu autobiografisch is of niet.

Dat is kenmerkend voor goeie songwriters: ze observeren bijzonder goed en vinden de juiste woorden om die observaties in een aangenaam verhaal om te zetten. Neem nu “The Man In Love With Everyone” -waarin overigens het knappe gitaarspel van Jefferson opvalt-, waarvan je, zelfs na menige beluisteringen, niet weet of het nu een en al om ironie gaat, dan wel of er milde zelfspot in het spel is: dàt zijn de dingen, die je van een songwriter wil horen… Wat ik zeker nog kwijt wil: de melodieën, die Jefferson Hamer bedenkt, zijn wellicht niet de meest direct meezingbare, maar ik mocht vaststellen dat ze, zodra je ze kent, ook fijntjes onder je hersenpan blijven kamperen. Aangename kennismaking dus met een erg goeie gitarist en een goeie songwriter!

(Dani Heyvaert)